Anlatamazdı...
Kalbi kocamandı ama anlatamazdı...
Korkuları vardı,
Kurduğu hayallere dair...
Umutları da
Güzel yarınlar için...
Ama anlatamazdı...
Çünkü anlayamazdı kimse dilinden,
Anlayamazdı kapalı bir kutudan içeri sızan güneşi
Gözleri körken...
Canı yanmazdı kendi anlamını yüklerken,
Ya da korkmazdı kırılacağından...
Çünkü anlayamazdı...
Çünkü anlatılan,
Korku saklı hayallere bağlı kalmazdı...
Çünkü insan çiğ topraktandı...
Sevgi su diyarından,
Ve kocaman bir kalbi vardı oralardan...
Anlatırdı...
Ama kimse anlayamazdı...
Anlatırdı,
Ama dünya duymazdı...

Gözlerini kapa,
Bırak dünya aksın ayaklarının altından..
Sen dönme,
Ben dönmeden başka diyarlara...
Bekle,
bin yıl kadar uzun olsa da
Bekle bir an kadar kısa olsa da sonunda
Sen varsın diye gelirken...
Değmesin başka bir ten,
Kirletmesin seni günahlarla uzaklarda...
Zor olsa da beklemek,
Sonunda arınmak var bir umutla...
Umudum ol bekle orada
Kaderim ol kal hep yanımda
Benim ol dünya durunca
Beni al kutsa yanında
Ve ölüm ol ben yeniden kaçınca...

Büyürken düşünmeyi öğreniyor insan
Ya da düşünürken büyümeyi...
Çoçuk kalmanın ne demek olduğunu anlıyor
Ve büyürken nasıl kirlendiğini...
Hayal kurmayı öğreniyor insan,
Sonra da hayal kırıklıkları biriktirmeyi,
Sevmeyi öğreniyor, sevilmeyi
Terkedilmeyi ve çekip gitmeyi...
SAvaşmayı öğreniyor insan
Bazen de köşeye çekilip ağlamayı...
Geceyi öğreniyor insan
Ve her sabah geri gelecek olan güneşi...
İnancı öğreniyor insan
Korkmayı, çekinmeyi...
Yaşamayı öğreniyor insan
Ve bir gün ölmeyi...