ben

küçüktüm hikaye başladığında yeni doğmuştum yanlızca ben vardım...sonra çoğaldım parçalara bölündüm yaşamlara karıştım onlarda yaşadım benliğimde kaybolurken onlarda hayat buldum...rüzgarlara karıştım filmlerden fırlamış bi figuran gibi vardım yerde...sustum bazen , bazen öyle bağırdım ki kendim bile sağır oldum duymadım kendimi anlamadım...zaten kırılan parçaları toplamayı da denemedim hiç gerek yoktu eskisi gibi olmazdı...olsa da artık işe yaramazdı belki yarardı ama istemezdim...nasıl olsa bu bir savaştı...tek amacı galip gelmek olan bir oyun...öyle olmasına çalıştım çok çalıştım kendimi üzmemek için yara alıp düşmemek için...çarpıştım güçüm azalınca kaçtım saklandım kuytularda sonra tekrar çıktım ortaya...bir görünen bir kaybolan hayaller gibi..ama pek de sevilmeyen istenmeyen oldum...haklı değildim ama hani her yol haklıydı...o zaman neden yargılandım neden idam edildim...anlamadım...kim di beni kandıran bunların doğru olduğunu söyleyen bilmiyorum...yanlışmış görüyorum...ama devam etmiyorum artık bu kadar...

düştüm...

düşümde düştüm ben
uykularımdan uyandım sıçradım yatağımdan
açtım korkuyla gözlerimi
karanlık odaya...
haklıydım rüyamda gitmiştin
yoktun odamda...
ne yapmalıydım
matem mi olmalıydı
ben yas mı tutmalıydım...
yoksa asıl tutmam gereken hayatın kendisi miy di...
kaçmam gereken şey acın mıydı
yoksa acım mı...
unutmam gereken sen miydin
yoksa yanmış yaşamım mı???

demiş ve haklı^

Mutlu Aşk Varsa Da
Mutlu Son Yoktur

anlama içgüdüsü

olmadı yazdım çok yazdım ama olmadı
inanmamıştım da belki de inanmıştım
ama farketmezdi biliyormusun...

kırk kere değil di
bütün yapraklar doldu ilk yazdığın cümle ile
ama biliyormusun
sanırım bu da etkilemedi

sanırım dedim ya aslında öyle de değil
eminim etkilemedi kırklar...

sonra ne mi oldu hiç...

bişey yok maskem hala sağlam...

ölmüşüm...
haberim olmadan çalınmış hayatım
ellerimden alınmış satılmış
zefk için kırılmış kalbim
oynanmış bırakılmış unutulmuş
terk edilmiş ruhum
acı çekmiş yaşlanmış paslanmış...
kirlenmiş bedenim
gözlerim kapanmış
uyumuş beynim görmemiş doğruyu
sevmemiş umudu
susmuş karanlığı tutmuş sadece...
unutmuş mutluluğu...

zorlanmadın mi hiç kapıyı açarken
arkana bakmak gelmedi mi hiç içinden
son bir kez beni görmek
son bir kez gözlerimi görmek
belki son kez gülümseyip hoşcakal demek...
korktun mu yoksa
arkana bakarsan gidemeyeceğinden
geriye dönüp vazgeçeçeğinden
belki yeniden seveceğinden
yada duygulanıp üzüleceğinden...
korkmasaydın keşke korkmasaydım gittiğinde...

hesap vermek gerekiyor
bazen durup düşünmek
yaşadıklarını yaşattıklarını
hatırlamak
belki biraz utanmak
geçmişinden sıkılmak
belki üstünü örtmeye çalışmak
başaramamak ağlamak
gözyaşlarını tatmak
acıyı hissetmek
hissettiklerimi hissetmek
yaşamak yinede yaşamak neden mi...
belki anlarsın diye
belki ağlamasanda anlarsın diye
beni bıraktığın
bizi yada bizden geride kalan solmuş yeşilliği...

başını yazmak zor geldi yorgunluğumu her yazdığımda aklıma gelmesinden dolayı sevmemeye başladım...keşke taş taşısaydım bedenim yorgun ruhum mutlu kalsaydı ama düzlükten yuvarlandım ruuhm sakat bedenim mutlu kaldı...içinde hayat yokken yaşamaya çalıştı...yetmezmiş gibi eğlenmeye yeniden sevmeye yeniden düşmeye çalıştı ve başardı...yeniden sarhoş oldu yeniden hayat buldu... başladığı her şeyi bitirdi bittiği her noktada kalktı geri başa döndü...zorlandı...evet belki çok ağladı biliyorum ağlaması gerekiyordu öğrenmek için...öğreniyordu öyleyse ağlıyordu... hala öğreniyor...ne mutlu bedenim... diyor ruhum...

çok günler oldu geriye bakmayalı
arkamdaki dağların kokusunu anımsamayalı
yuvarlandığım yerlere geri dönmeyeli...
korkma başlayalı çok oldu
sızlanmayı bırakıp susmayı seveli...
boş vaatlere aldanalı
karanlığa dalmayalı
yaşamın yaşam olduğunu anlamayalı...
yada saçmalamayalı...

korkunla yüzleşmek
korkunu yenmek
korkundan korkmamak mümkün
kaderi yenmek ipleri elinde tutmak...
yaşamı sevmek
her anı yaşamak
her anda yaşamak...
yada bir anda ölmek...

inanç...

inanmak
bir geçmişin ve geleceğin olduğuna
seni kurtaracak koruyacak birinin olduğu
soğukta ısıtacak sarıp sarmalacak...
yanında kalacak bırakmayacak...
sadece inanmak yeter demek...
ama imkansızlıklar için
sadece kendini harap etmekten
vazgeçmek...