sonsuz ve sıfır

bakarsan eşit midir sonsuz ve sıfır...
neyden çıkarırsan çıkar değişmezler...
hangi zamana bölersen böl tanımsızlar biliyorum ki anlamsızlar...
o halde neden sonsuz ve sıfırlar
neden başta ve sondalar...

diğerleri gibi değil

kimse gibi değil aslında

benim gibi sadece benim gibi...

dünyam gibi...dünya gibi

kendi gibi olmasını istediği gibi...

dedim ya kimse gibi değil aslında...

kimse değil...bendeki kendi...

biraz yorgun geçer belki günler
geceler ağlama isyanlarıyla taşar gökyüzüne
zaman tıkanır boğazında ki düğüm gibi
ilerlemez hiç ileriye...
sorulacak binlerce soru vardır
duyulacak binlerce çığlık
cevaplayan yoktur yatağında
ıslak yastığını seninle paylaşan
yada
karanlık gökyüzünü senin için açan...
ama yine de biter gece
güneş ışığını vurur
solan acılarına
yakıp yaranı iyileştirirsin
kurtulursun sarı parlak teniyle güneşin
bakarsın çekik gözlerle minnet dolu güneşe...
ıslak yastığın kurur kapalı kapıların açılır
ve belki dışarıda seni yine bir umut bulur...

mutluluğun kalbi

sonun sonsuzluğuna ulaşıp dünyaya son kez bakarsın ya
işte o anda gözün bişeye takılır dikkat edersin
sonra ona kayar benliğin
bir anda geri dönersin
ayakların sürükler seni kalp atışlarınla beynin dur derken dinlemez
susarsın çeşmelerden geçerken ama duramazsın
takıldığın ışığa kaçarsın
sonra yorulursun tıkanırsın
ama ta uzaklara dalarsın
gemilerin geri döndüğü sahillere
ordadır çünkü bilirsin ve mutlusundur
çünkü ona gidersin ve onda kalırsın
seni beklerken hayal edersin
ve ulaşırsın belki ölmeden
yaşarsın
şu anda uzağında olduğum yerde
şu anda benim olmayan yerde
mutluluğun kalbinde...