mıy dı...

yalan dı
belki gidişin hep içimdeydin aslında
hep yanımdaydın gittin desemde
yalan gibiydi işte hep oradaydın
tam karşımda duruyordun...
hep hissedebiliyordum seni
her baktığımda görebiliyordum...
sonra gerçekten geri geldin
döndün bana...
affettim dedin...
artık yanımdaydın
mutlu olmam gerekiyordu ama değildim...
sanırım burda olmanda değişik bir duyguydu...
aslında bence buda sadece kendimi kandırdığım bir
Yalandı...

ışıklar...

kapatıyorlar acılarımı
parlak yoksulluğum savunuyor beni...
kapatıyor üzerlerini
ulaşamıyorlar bana mutlu oluyorum
ama geçici...
gece olunca dağılınca ışıklarım
geliyorlar üzerime
anlıyorum sadece hayali günler diyorum...
ama yapacak birşeyim yok...
karanlık ve mutsuzum...

iste burdan...

sonuç...

atlamak yada atlamak...
eminim atlamak...

ettirgen ve olduganlar...

sorunlar çözümleri getirmeliydi...
arkamdan gelen karanlığı bana yaklaştırmak yerine...
insanlar yardım etmeliydi....
beni daha fazla,
karanlığa itmek yerine...
yanlızlık beni terketmeliydi...
hayatıma giren herkesin yerine...
ölüm beni seçmeliydi...
suçsuz bir bebek yerine...

antipatikizm...

insanlar soğuyorLar benden gün geçtikçe...
gün geçtikce daha yanLız hissediyorum kendimi...
yanLızLık tek sırdaşım oLdu ama çarem değiL...
yetmiyor bana yanLızLığım artık,
yeni bedenlere ihtiyacım var...
gereksinimlerim var ama karşıLıksız...
acıLarım var ama gereksiz...
anLamsızLıkLarım var ama anLam aramayan...
kötüyüm işte saçmaLıyorum
biLiyorum hangi harf geLirse önüme basıyorum...
ama sanırım şu anda ağlıyorum...

böyle mi oldum

böyLe değiLdim ben...
biraz sarhoş,
epeyi moraLi bozuk,
kaLan kısımLarı da umut doLu yum...
bağLandığım kise yok yaşadığım bir beden...
anLıyacağın acı çekiyorum...
anLıyacağın diyorum ama biLiyorum,
ANLAMIYORSUN

vol.x.

kurumuş yapraklar gibi yaşıyorum artık
sadece rüzgarın etkisiyle uçuşan bir yaprak
önemsiz
her an biri basacakmış gibi geliyor üzerime
parçalayacakmış gibi nedensiz yere
sonra toparlanmaya çalışıyor bazen
yeniden filizlenmeye
ama ortada ne su veren ne de toprağını açan var
çaresiz katlanıyorum kaderime ve yaşıyorum
biri gelip dur diyinceye kadar...

sonunda yanlız kalacağımı bile bile neden her seferinde başka bir kıyıya yelken açıyorum
neden şuursuzca birilerini bağlı olmam gerektiğini düşünüyorum
kendimi kendime yetiremiyorum
eksik kalıyorum yanımda sadece gölgem olduğu zaman
gereksiz hissediyorum kendimi önemsenmediğim zaman
anlamsız hissediyorum terkedilmiş
karanlık bir odaya kilitlenmiş gibi
kurtulmak istiyorum başaramıyorum çırpındıkca daha fazla batıyorum
yada sadece öyle olduğunu sanıyorum
biliyorum yorumlayamıyorum hayatın felsefesini
kendime yanlızlıktan kuleler yapıp içine kaçıyorum her sıkıştığımda
saçmalıyorum her kapı çalındığında
ve yanlızlığın uğultusunda yine yanlız kapatıyorum kapıyı suratıma...
dışardakilerden kaçıyorum
yanlızlığın canımı yaktığını bilsemde
onlarda yakacak sanıyorum
korkuyorum güvenmek istesemde
kalıyorum içimde sadece kendimle...

sevmek ölümü sever gibi...
yaşamdan kaçar gibi...
çaresizce umutsuzca ve belki şuursuzca...
ama yinede sevmek...
bilerek isteyerek...
çıkış olduğu için değil...
yada kaçmak için...
sadece istediğim için...
sadece hakettiğin için sevmek...
anlamasanda...
bilmesende...

takınmış takıntılar...

yorgun geçti günler
arkamdaki karanlığı taşırken...
düştüm kalktım
canım yandı ağladım...
ama katlandım
taşıdım yükümü cezamı çektim
yolculuğum bitti
artık özgürüm
artık sensizim
kurtuldum
artık MUTLUYUM...

demek istedim hep ama olmadı

doğum

gece yine cevirdigi anda basladi dünya dönmeye

ay karanlıkla o gün tanıştı insan katiliyle o anda...

Ölüm o anda gelmeye basladı...

denge bozuldugunda...

geri cevirmek imkansız artık akan gidiyor bakmadan...

Önünde bir kuyu var belki düşersin sende atlamadan...

hepsi aynı...

büyükler diye bildiklerini sanıyorlar
aslında hep yanılıyorlar
yaptıkları her hamleden yenilgiye koşuyorlar
kaybediyorlar oyunu bizi özlerini
yada geleceklerini
anlamıyorlar
anlasalarda yapıyorlar
bastıramıyorlar
ne kendilerini
ne de bizi...

eminmiyim...

yeniden mi hissetmeye başladım...
yoksa bu boşluktaki çırpınışım mı...
kurtulmak için mi
biyerleri doldurmak....
sadece yeniden başlamak için mi
hakettiği için...
gereklimi gereksizmi...
bilmeden sonu gelmeden soruların...
başlamam gerek sanırım düşünmeden...
yada yutkunup susmak gerek
hayatına hiç girmeden...