Kalbim ellerinde büyüdü,
Gitti korkularım ve sonbahar,
Açtı çiçeklerim...
Kalbim gözlerinde büyüdü,
Acılar yokoldu hatıradan,
Güldü gözlerim...
Kalbim sözlerinde büyüdü,
Geldi huzur nefesinle,
Hüzünlerim çürüdü...
Kalbim teninde büyüdü,
Sardı sıcaklık bedenimi,
Mutluluk orada bir yerde...
Kalbim küçüktü,
Acılar, hüzün içinde...
Anılar batardı hep gözlerime,
Yalanlar sözlerde...
Sonra geldin sen...
Kalbim küçüktü,
Ve büyüdü seninle...

Gitme...
Dünya durur yokluğunda,
Gün döner geceye apansız acılarla...
Gitme...
Zaman akmaz sonsuza doğru,
Sığmaz anılar duvarlara, kanar sızan çatlaklardan...
Gitme...
Ağlar bütün şehir sensizlikte,
Çıkar isyan bu bedende...
Gitme...
Bir aşık ölür gidince,
Ne olur gitme
Bir ben ölür ardında bıraktığın gecede...

Kuytu bir karanlıktı önce gece,
Sislerin arasında saklı mutluluklar vardı...
Sessizlik hakimdi yere ve göğe,
Sonsuz korkular vardı...
Yaşanan ya da yaşanmış ne varsa
Hep bir yerde saklı, hep birbirinden farklıydı...
Gün,
Dün kadar uzak, yarın kadar yakındı...
Çoçuk sonsuz korkularını eline aldı,
Hakim olan sessizliğe haykırdı,
Her yerini korku sardı...
Yaşanmamış ya da yaşanamayan ne varsa
Hep hayalinde kaldı...

Yıldızları indir gökyüzünden...
Güneşi tut elinden,
Çıkar seyrine yüzünün...
Utansın sarı alevi günün,
Güzelliğinden..!
Yıldızları indir,
Bırak gün gelsin güneş doğsun erkenden...
Yeniden gece olucak mı diye düşünmeden
Sal düşlerini ellerinden...
İste, tut ki güneş hep orada kalsın...
Gel, gel ki gün aydınlansın...

Hiç doğmayacak bir güneşi bekliyordu pencerenin kenarında
Eriyordu, akıyordu teni gözyaşlarına, oradan yere
Usulca...
Titriyordu gecenin karanlığında, korkuyordu...
Küçük elleri üşüyordu belki yalnızlıktan
Belki yanıyordu kalbi hızlıca atmaktan...
Yorulmuştu, belli...
Düşünmekten yüzüne vurmuştu acıları,
Her bir çizgi hasret olmuştu alnında...
Her biri bir anıdan hatıra...
Kusuyordu bir nefreti sanki gözleri,
Kin bakışlarına çakılmıştı sanki daha Adem bile doğmadan...
Dur diyemediği aşklara yanıyordu,
Kaç kere öldüğü omuzlarda ağlamayı özlüyordu...
Gitmek zorunda olduğu, terkettiklerini arıyordu...
Yalnızdı, güneş doğmuyordu, korkuyordu,
Bir gecede binbir günü yaşıyordu,
Bir bedende binbir acıyı taşıyordu...
Bir kalpte yalnızca yalnız yaşıyordu...

Sar beni,
Gece çıkıp gitmeden güne...
Güneş doğup sırrımı örtecek karanlık ölmeden...
Sar beni,
Korkum sonum olup gelmeden,
Kokun zırhım olur koru beni geceden...
Sar beni,
Acılar ağzımdan benliğime dönmeden,
Kollarım çaresiz havada boş dönmeden...
Sar beni,
Mutluluk ölmeden sar,
Hayaller kırılıp sönmeden,
Yüzün gözümden düşmeden,
Özüm, özümden geçmeden
Taht düşüp kral ölmeden,
Ülkem çöküp ruhum göçmeden...
Sar beni,
Kader alıp gitmeden...

Ne oldu şimdi neredeyim be...
Bu üzerimdeki nur senin mi..?
Biliyorum öyle, ve ben meleklere inanmaya başlıyorum...
Çünkü gülüyorum aynada yüzün göründüğünde...
Ve gülüyorum gözün her gözüme değdiğinde...
Ve gülüyorum sen her seviyorum dediğinde...
Ve biliyorum her gün yeniden doğuyorum,
Bir gün ölüm gibi ayrılık gelse de...
Korkma dedin ya artık korkmuyorum...
Ve kaçmıyorum sevgiden gidenler canımı acıtır diye,
Ve kaçmıyorum kendimden beni sana getirir diye...
Kalbimi kanatlarına bıraktım ve uçuyorum...
Ruhunu içime aldım ve artık onunla yaşıyorum...
Ve ben beni yaşatan bu günü seviyorum...
Çünkü onunla gülüyorum,
Ve kaderim bir gün onunla ölüyorum...