Nefesinle yaşıyorum, soluduğum havadasın,
Sesinle yaşıyorum, duyduğum her fısıltıdasın,
Yüzünle yaşıyorum, gördüğüm her odadasın,
İçinde yaşıyorum, sen her anımdasın...
Baktığım her suratta sevdiğim her kadındasın,
Akan yaşlarımda ya da korktuğum rüyalarımdasın...
Günümde ve karanlığımdasın,
Gecemde ve aydınlığımdasın...
Yaşıyorum ve sen her an akan kanımdasın...
Ve bir gün ölsem bile,
Sen hep ruhumdasın...

Mucizem'e

Dünya duruyordu damlarken yaşları toprağa,
Islanıyordu toprak acıyla...
Dünya duruyordu ağlarken,
Dönüp onu rahatsız etmiyordu...
Ağlıyordu bulutlar onunla
Ve güneş küsüp saklanıyordu kara dağlar ardına...
Sonra rüzgar kızıyordu,
Esip gürlüyordu insanlara,
Bir damla yaşı uğruna...
Korkuyordu gün, geceye dönüyordu
Toprak susuyor, ateş parlıyordu siniriyle...
Bir damla yaşı için dünya değişiyordu,
Doğa insanlığı yargılıyordu...
Dünya onu bu kadar seviyordu...
Dünya aslında onun için dönüyordu...

Ellerinden ellerime kayıyor acın,
Yaşlarından ruhuma...
Gözlerinden içime akıyor keder,
Kalbinden ruhuma...
Tuttuğun dilek ellerinde,
Bıraktığın hüzün ruhumda kalıyor,
Olmayacak hayaller aklında
Yaşanan anılar ruhumda...
Gülen gözlerin oluyor sonra uzakta,
Gün oluyorum gözlerinde,
Işıltın ışığım oluyor ruhumda...
Mutlu bir gülüşün oluyor bazen,
Sevinç damlıyor sözlerinden,
Dudaklarından ruhuma...
Sonra gece oluyor,
Uyku oluyor soluduğun havada...
Nefesinden ruhuma...
Uyuyorum senin uykunla...
Ruhun ruhumda...

Ya bir gün hepsi giderse,
Ya bir gün tek başıma kalırsam dünyada...
Bir gün ölürse annem kollarımda ya da babam
Gözlerimin önünde hunharca...
Ya hep kandırdıysa beni, "benim" dediklerim,
Hiç olmadıysa "seni seviyorum" diyenler arasında gerçek sevgilerim...
Hep kandırdıysa ya dost bildiklerim...
Ya ölüm geldiğinde daha hazır değilsem dünyada...
Ya ölüp gittiğimde "hiç olmadı" diyenlerse değer verdiklerim...
O zaman niye tüm sevgilerim, tüm korkularım...
Niye var aşklarım ya da dostlarım...
Bitmeyen cümlelerim ve kalın kitaplarım...
Niye burdayım..?

Hep oralarda bir yerlerdesin biliyorum,
Ama hep duvarlar olucak aramızda...
Hep bir şeyler, birileri...
Yazmaya başlayanın bile pişman olduğu bir hikaye bu,
Yazılmaya başladığında biten ve her bittiğinde başlayan...
Ama sen yazsan..!
Ve kalem olsam,
Her bitişte yeniden başlasam ellerinde
Her sonda bir başlangıç olsam...
Bırakana kadar kalemin olsam
Dünya aksa dilinden elime...
Bırakınca keder olsam, elinden kalbime...
Bir kalem olsam, hep bir parçanda seninle,
Bir parça olsam, bir parçamda seninle...

İlk defa bu kadar anlamsızım yazarken
Kendimi bile anlamazken nasıl anlatırım ki zaten...
Durmadan düşünürken
"Aslında kimim ben"
Ya da kim gerçekten istediğim o beden...
Korkuyorum derken bile titrerken
Nasıl derim ki aslında
"Hayalimdeki tek gerçeksin sen..!"