Hiç doğmayacak bir güneşi bekliyordu pencerenin kenarında
Eriyordu, akıyordu teni gözyaşlarına, oradan yere
Usulca...
Titriyordu gecenin karanlığında, korkuyordu...
Küçük elleri üşüyordu belki yalnızlıktan
Belki yanıyordu kalbi hızlıca atmaktan...
Yorulmuştu, belli...
Düşünmekten yüzüne vurmuştu acıları,
Her bir çizgi hasret olmuştu alnında...
Her biri bir anıdan hatıra...
Kusuyordu bir nefreti sanki gözleri,
Kin bakışlarına çakılmıştı sanki daha Adem bile doğmadan...
Dur diyemediği aşklara yanıyordu,
Kaç kere öldüğü omuzlarda ağlamayı özlüyordu...
Gitmek zorunda olduğu, terkettiklerini arıyordu...
Yalnızdı, güneş doğmuyordu, korkuyordu,
Bir gecede binbir günü yaşıyordu,
Bir bedende binbir acıyı taşıyordu...
Bir kalpte yalnızca yalnız yaşıyordu...

Sar beni,
Gece çıkıp gitmeden güne...
Güneş doğup sırrımı örtecek karanlık ölmeden...
Sar beni,
Korkum sonum olup gelmeden,
Kokun zırhım olur koru beni geceden...
Sar beni,
Acılar ağzımdan benliğime dönmeden,
Kollarım çaresiz havada boş dönmeden...
Sar beni,
Mutluluk ölmeden sar,
Hayaller kırılıp sönmeden,
Yüzün gözümden düşmeden,
Özüm, özümden geçmeden
Taht düşüp kral ölmeden,
Ülkem çöküp ruhum göçmeden...
Sar beni,
Kader alıp gitmeden...