sonunda yanlız kalacağımı bile bile neden her seferinde başka bir kıyıya yelken açıyorum
neden şuursuzca birilerini bağlı olmam gerektiğini düşünüyorum
kendimi kendime yetiremiyorum
eksik kalıyorum yanımda sadece gölgem olduğu zaman
gereksiz hissediyorum kendimi önemsenmediğim zaman
anlamsız hissediyorum terkedilmiş
karanlık bir odaya kilitlenmiş gibi
kurtulmak istiyorum başaramıyorum çırpındıkca daha fazla batıyorum
yada sadece öyle olduğunu sanıyorum
biliyorum yorumlayamıyorum hayatın felsefesini
kendime yanlızlıktan kuleler yapıp içine kaçıyorum her sıkıştığımda
saçmalıyorum her kapı çalındığında
ve yanlızlığın uğultusunda yine yanlız kapatıyorum kapıyı suratıma...
dışardakilerden kaçıyorum
yanlızlığın canımı yaktığını bilsemde
onlarda yakacak sanıyorum
korkuyorum güvenmek istesemde
kalıyorum içimde sadece kendimle...