zaman geçti yıllar aktı gözlerimden
her gece maviden siyaha döndü gökyüzü
ruhumda beyaz siyaha karıştı
güneşin doğduğu yer her gün daha uzaktı artık...
sonra yakınlaştı gözlerin güneşle beraber
sisin arkasında kalsanda kalsa da güneş
ışık vardı...
sonra konuştun konuştum...
anladım kaçış yoktu
yardım ederken yaram oldun
yardım isterken seni buldum...

şimdi ne mi olcak yukarı bak
ta ki maviyi görene kadar
ben orda olsamda belki
sadece uzakta olsamda sana
yine de sen hep burdasın tam yanımda
hissetmesen de...
bilmesen de...

sıkı sıkıya sarılmaya çalıştım...
korkularımı görmek istemedim
sadece inanmak yeter dedim
sustum
gurur duydum belki susmamdan
başarmıştım sanmıştım
ama yenilmiştim korkmuştum ya
işte haklıydım
anladığımda geç kalmıştım ama haklıydım...

siyah

devam eden bir hayatın olması senin için iyi bir haber mi yoksa sürüklendiğin bir kader olduğu mu asıl gerçek...bence asıl neden bu çelişkilerin hep hayatımda olması...sahneye hep çerçevenin arkasından bakmam yağmur tanelerini camın diğer yanından izlemem...korkularımı dışarı atmak yerine içimde kırılıp çoğalmalarını izlemem...
hayat koyulaşdıkca daha derinlere iniyorum...daha gerilerden izliyorum oyunu...daha zor görüyorum daha zor seçiyorum renkleri...sonunda tek renk kalacak ve ben o renkte kaybolacağım...
öyle bir an gelecek ki artık ön koltuktaki kahkahalar bana da acı verecek...
ve acım dinecek yine aynı siyah ta...