biraz yorgun geçer belki günler
geceler ağlama isyanlarıyla taşar gökyüzüne
zaman tıkanır boğazında ki düğüm gibi
ilerlemez hiç ileriye...
sorulacak binlerce soru vardır
duyulacak binlerce çığlık
cevaplayan yoktur yatağında
ıslak yastığını seninle paylaşan
yada
karanlık gökyüzünü senin için açan...
ama yine de biter gece
güneş ışığını vurur
solan acılarına
yakıp yaranı iyileştirirsin
kurtulursun sarı parlak teniyle güneşin
bakarsın çekik gözlerle minnet dolu güneşe...
ıslak yastığın kurur kapalı kapıların açılır
ve belki dışarıda seni yine bir umut bulur...