Saçların ıslanmış,
Soğuk yüzüne vuruyor bu karanlık sonbaharda...
Ve yürüyorsun şemsiyesiz,
Aç gözler etrafında...
Korkuyorsun insanlardan onların da senden korktuğu gibi
Ya da kaçıyorsun hep onlardan, mutluluğun insanlığa yaptığı gibi...
Konduğun her dalın kırılacağını sanıyorsun,
Arkanı yasladığın her koltuğun çatlak olduğunu...
Tek bir soyutluğun var dünya da
Koca somutluklar içinde...
Ve saçların ıslanmış yine...
Belki gözlerindeki nem ile birlikte...