Hiç doğmayacak bir güneşi bekliyordu pencerenin kenarında
Eriyordu, akıyordu teni gözyaşlarına, oradan yere
Usulca...
Titriyordu gecenin karanlığında, korkuyordu...
Küçük elleri üşüyordu belki yalnızlıktan
Belki yanıyordu kalbi hızlıca atmaktan...
Yorulmuştu, belli...
Düşünmekten yüzüne vurmuştu acıları,
Her bir çizgi hasret olmuştu alnında...
Her biri bir anıdan hatıra...
Kusuyordu bir nefreti sanki gözleri,
Kin bakışlarına çakılmıştı sanki daha Adem bile doğmadan...
Dur diyemediği aşklara yanıyordu,
Kaç kere öldüğü omuzlarda ağlamayı özlüyordu...
Gitmek zorunda olduğu, terkettiklerini arıyordu...
Yalnızdı, güneş doğmuyordu, korkuyordu,
Bir gecede binbir günü yaşıyordu,
Bir bedende binbir acıyı taşıyordu...
Bir kalpte yalnızca yalnız yaşıyordu...