Dünya duruyordu damlarken yaşları toprağa,
Islanıyordu toprak acıyla...
Dünya duruyordu ağlarken,
Dönüp onu rahatsız etmiyordu...
Ağlıyordu bulutlar onunla
Ve güneş küsüp saklanıyordu kara dağlar ardına...
Sonra rüzgar kızıyordu,
Esip gürlüyordu insanlara,
Bir damla yaşı uğruna...
Korkuyordu gün, geceye dönüyordu
Toprak susuyor, ateş parlıyordu siniriyle...
Bir damla yaşı için dünya değişiyordu,
Doğa insanlığı yargılıyordu...
Dünya onu bu kadar seviyordu...
Dünya aslında onun için dönüyordu...